Las, ciemno, brak nadziei. 
To piekielna góra w moim życiu się mieni. 
Ja, żebrak światła, łazarz wiary. 
Szukam drogi przez moczary. 
Zabłądziłem w cieniach, wśród wilków dzikich 
i pohukiwań mądrych sów. 
Szukam wyjścia, gdzie ciemności panują, 
gdzie mrok czule mnie spowija. 
Drogi krzywe, wyboiste, wszem konary i kamienie. 
Nagle coś dziwnego się dzieje. 
Kątem oka wzrok już do ciemności przwyczajon, 
widzim ruch. Ki diabeł? 
Ja się nie boję, ja żywa legenda, 
którą bogowie mają w opiece. 
Stoję, słyszę kobiecy głos: na kolana śmiertelniku! 
Ośmielasz hardo stać przed Jagą? Panią Lasu? 
Ja duchy gór potrafię na ścieżkę do światła wyprowadzić,
 jam jest Królową zwierząt, Boginią wiatrów i wód tu będących. 
Na kolana! 
Powoli zginam kolana, mięśnie mi drętwieją. 
Strach przytępia umysł. 
Ona zaś tworzy kulę ciepłego światła 
i mówi: Jakoże ukorzyłeś się przedemną, 
dam ci to światełko. 
Podam ci swą pomocną dłoń, 
a w twej odważnej głowie ścieżkę wyrysuję. 
Idź! Człowieku, choć bohaterze, 
coś zagubił się w swej wierze, 
wróć na drogę światła, 
wracaj i nieś ciepło, które ci daję 
do ludzi zagubionych wśród cieni i mroku. 
Idź człowieku. 
Ale wzroku nie odwracaj. 
Pamiętaj! Jak powrócisz na złą drogę zginiesz marnie,
znikniesz i innych też nie uratujesz. 
Idź co szybko, lecz nie biegnij. 
Zgubisz wtedy światło. 
Gdy już rozdasz światło ludziom 
i przy końcu drogi będziesz, zmęczony trudami życia. 
Wróć do mnie, spoczniesz i jednością ze światłem się staniesz. 
Tak jak powiedziała Jaga, tak się stało. 
Drogę znalazłem, światło rozdałem.